Cnota umiarkowania w życiu Świętej Jadwigi
K: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
W: Amen.
Wprowadzenie
Panie Jezu, w siódmym dniu Nowenny pragniemy rozważać cnotę umiarkowania w życiu św. Jadwigi Królowej i prosić Cię, przez jej wstawiennictwo, o potrzebne nam łaski.
Modlitwa do Ducha Świętego
Duchu Święty, prosimy Cię, otwórz nasze serca na działanie łaski, udziel nam daru panowania nad sobą, ukształtuj nasze serca na podobieństwo tej, która przez życie pełne umiaru podobała się Bogu. Uzdolnij nas do słuchania teraz słów Pisma Świętego.
Tekst biblijny
(1 Tes 4, 3-5) Wiecie przecież, jakie nakazy daliśmy wam przez Pana Jezusa. Albowiem wolą Bożą jest wasze uświęcenie: powstrzymywanie się od rozpusty, aby każdy umiał utrzymywać ciało własne w świętości i we czci, a nie w pożądliwej namiętności, jak to czynią nie znający Boga poganie.
Chwila ciszy
Rozważanie
Umiarkowanie jest cnotą moralną, która pozwala opanować dążenie do przyjemności i zapewnia równowagę w używaniu dóbr stworzonych. Zapewnia panowanie woli nad popędami i utrzymuje pragnienia w granicach uczciwości (KKK 1809).
Nie był św. Jadwidze obcy umiar. Wiedziała bowiem, gdzie jest prawdziwy skarb, i w nim starała się pokładać nadzieję. Wiedziała, że do zjednoczenia się z Bogiem idzie się drogą umiaru, skromności i powściągliwości. Dlatego nie była jej obca postawa opanowania. Nie ufała zbytnio sobie, dlatego za ważną uznała praktykę wstrzemięźliwości i postów. Jak to podał naoczny świadek jej życia – ostatni jej kanclerz, później arcybiskup, Wojciech Jastrzębiec, „oddana była różnym dziełom miłosierdzia, cierpliwości, postów, czuwań i niezliczonym ćwiczeniom pobożnym”. Żyła, jakby nie pragnęła niczego tylko dla siebie, umiała się dzielić. Wiele posiadając, dobrze umiała korzystać z dóbr tego świata, wiedziała, że one o tyle są dobre, o ile prowadzą nas do Boga.
Franciszek z Brzegu tak o niej powiedział: „Okazała się również wzorem czystości, pokory i prostoty zarówno w doborze pożywienia, jak i strojów, stosownie do godności swojego stanu”. Może to właśnie podejmowane okresowe praktyki pokutne pozwalały Jej porządkować swój stosunek do tego ziemskiego bogactwa, jakie było w zasięgu jej ręki. Nie znajdujemy świadectw, by nimi gardziła, ale umiała nimi rozporządzać, nie tylko dla swojego dobra, ale dla dobra tych, za których była odpowiedzialna. Nie był jej obcy duch dzielenia się, kiedy fundowała klasztory i kościoły, kiedy fundowała bursę dla kształcenia kapłanów w Pradze, kiedy utrzymywała psałterzystów w katedrze, dzień i noc chwalących Pana modlitwami psalmów, kiedy fundowała racjonał z pereł do katedry, kiedy wszystkie swoje kosztowności przeznaczała na Akademię Krakowską.
Jej umiar kształtował się nie tylko przy zauważaniu i wspieraniu wielkich spraw, ale i tych małych, które z właściwą sobie wrażliwością umiała dostrzegać i na które umiała odpowiadać z całą hojnością serca. Znamy to ładne świadectwo jej pochylenia się nad strapionym robotnikiem przy budowie kościoła karmelitów na Piasku, by ofiarować mu złotą sprzączkę na pokrycie kosztów leczenia chorej żony.
W jej czynach była miłość, dlatego było i umiarkowanie opanowujące jej własne potrzeby, świadczące o miłości Boga i człowieka. Święta Jadwiga stała się czytelnym świadectwem osoby całkowicie pokładającej ufność w Bogu, od którego oczekiwała największego dobra, jakim jest szczęście wieczne.
Święta Jadwigo, naucz nas umiaru w zaspokajaniu potrzeb doczesnych.
Modlitwa końcowa
K: Boże, który św. Jadwigę Królową uczyniłeś wzorem umiarkowania, na ucz i nas tego umiarkowania, które prowadzi do wewnętrznej wolności, a przez jej wstawiennictwo udziel nam łaski, o którą w tej nowennie prosimy. Przez Chrystusa, Pana Naszego.
W: Amen.
Błogosławieństwo
