Orędowniczka pokoju i pojednania
K: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
W: Amen.
Wprowadzenie
Panie Jezu, w dziewiątym dniu Nowenny pragniemy rozważać w życiu św. Jadwigi Królowej umiejętność wprowadzania pokoju i pojednania i prosić Cię, przez jej wstawiennictwo, o potrzebne nam łaski.
Modlitwa do Ducha Świętego
Duchu Święty, prosimy Cię, otwórz nasze serca na działanie łaski, udziel nam daru pokoju, ukształtuj nasze serca na podobieństwo tej, która przez wprowadzanie pokoju podobała się Bogu. Uzdolnij nas do słuchania teraz słów Pisma Świętego, by serca nasze były zdolne do przemiany.
Tekst biblijny
(Kol 3, 12-13.15) Jako więc wybrańcy Boży – święci i umiłowani – obleczcie się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość, znosząc jedni drugich i wybaczając sobie nawzajem. A sercami waszymi niech rządzi pokój Chrystusowy, do którego też zostaliście wezwani w jednym Ciele.
Chwila ciszy
Rozważanie
Patrząc na życie św. Jadwigi, możemy powiedzieć, że dobrze znane jej były te słowa św. Pawła i pragnienie pokoju, z jakim Bóg przyszedł na ziemię i jakiego pragnie nam udzielać w każdej Eucharystii. Oddała serce Chrystusowi, by sam je kształtował na modlitwie, w czasie rozmów, jakie z Bogiem prowadziła. Możemy się domyślać, patrząc na jej życie pełne trudnych doświadczeń, że jej dialogi z Bogiem nie były wolne od pytań, rozterek i wątpliwości.
Wiedziała, gdzie złożyć swój niepokój, by w zamian napełnić się pokojem. Zapewne nieobce były jej rozmowy z wieloma doradcami, ale mając na uwadze świadectwa jej trwania przy Czarnym Krzyżu, wydaje się, że liczniejsze były jej rozmowy z Bogiem. Można więc powiedzieć o niej, że wiedziała, kto jest Panem pokoju i kto ma moc tego pokoju jej użyczyć.
Stanisław ze Skalbmierza tak powiedział o królowej Jadwidze: „Daleka była od wyszydzania kogoś, nie wszczynała kłótni ani nie była gadatliwa, nie unosiła się gniewem bez słusznej konieczności”.
Pokój wypływa z wewnętrznej pewności i siły oparcia w Bogu. W jej pokoju była ta właśnie siła pewności, że nie są to jej sprawy, ale Boga, który jest Panem dnia i nocy, że Jego moc wystarczy, że ona jest narzędziem, którym Bóg może się posłużyć.
Kiedy szła na spotkanie, może niejednokrotnie jej serce było mocne tylko i aż obietnicą Boga, jak w życiu Maryi przy Zwiastowaniu. W tej umiłowanej przez siebie tajemnicy (skoro ufundowała ołtarz w katedrze pod tym wezwaniem), zapewne często rozważała tajemnice Maryi i Elżbiety, ufających bezgranicznie Bogu i dających się prowadzić Jego drogami. Może te rozważania pomagały jej wierzyć w obietnice Boga i z nich czerpała pokój serca. Jej pokój udzielał się tym, do których Bóg ją posyłał. Bóg dawał jej pewność. Czyż nie wolno nam sądzić, że i z tej wiary rodził się w jej sercu pokój oddający w ręce Boga losy umiłowanej córki Elżbiety Bonifacji?
Pokój bycia wysłuchaną, uczestniczącą w sprawach Boga, dla którego nie ma rzeczy niemożliwych. Można powiedzieć, że swoje talenty, urodę, to wszystko, co otrzymała od Boga, zaprzęgła w służbę jednania ludzkich serc i odważnego prowadzenia pertraktacji pokojowych, pragnąc być jak najlepszym narzędziem w Jego ręku.
Jan Paweł II w czasie homilii kanonizacyjnej tak powiedział: „Z rozmachem zagłębiała się w życie polityczne swej epoki. A przy tym ona, córka króla Węgier, potrafiła łączyć wierność chrześcijańskim zasadom z konsekwencją w bronieniu polskiej racji stanu. Podejmując wielkie dzieła na forum państwowym i międzynarodowym, niczego nie pragnęła dla siebie. (...) Będąc biegłą w dyplomatycznym kunszcie, położyła podwaliny pod wielkość XV-wiecznej Polski. Ożywiała religijną i kulturalną współpracę między narodami”.
Święta Jadwigo, naucz nas przyjmowania Bożego pokoju do serc.
Modlitwa końcowa
K: Boże, który św. Jadwigę Królową uczyniłeś apostołką pokoju i pojednania, naucz nas stawać się sługami jedności, a przez jej wstawiennictwo udziel nam łaski, o którą w tej nowennie prosimy. Przez Chrystusa, Pana Naszego.
W: Amen.
Błogosławieństwo
